βγέστε απ’ του τάφου τη σιωπή
δείτε του κόσμου τη ντροπή
γίνετε χίλιοι κεραυνοί
και κάψτε μας ή σώστε μας
γλυτώστε μας, ή θάψτε μας.» (Πάνος Τζαβέλλας, 1975)
Με αυτό που έγινε στην ΑΣΟΕΕ και την καταγγελία του Λάμπρου Γούλα, συλληφθέντα της 7ης Νοεμβρίου, όταν τα ΜΑΤ βαρούσαν για άλλη μια φορά ότι κινούταν στα Εξάρχεια, σκέφτηκα το ίσως πιο πετυχημένο σύνθημα που ακούστηκε στην Ελλάδα, στα πρώτα χρόνια της χρεοκοπίας και που ακούστηκε ξανά στην σχολή της Πατησίων: «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το ’73».
Ο Γούλας, στην καταγγελία του, αναφέρει αυτό που του είπε ένας αστυνομικός των ΜΑΤ, αφού πρώτα τον είχε χτυπήσει και μόλις του είχε κατεβάσει το εσώρουχο: «Έτσι γαμάvε οι χακί. Στα Εξάρχεια έχουμε χούντα ρε, το κατάλαβες; Όποιος δε δέχεται φάπα και πoύτσα δε θα μπαίνει στα Εξάρχεια. Εμείς κάνουμε κουμάντο».
Ναι, χωρίς περιστροφές, η χούντα δεν τελείωσε το ’73.
Όπως, δεν τελείωσε στη Χιλή το ‘90.
Οι Χιλιανοί κατέβηκαν αυτές τις μέρες στους δρόμους με ένα αντίστοιχο, σχετικά, σύνθημα: «δεν ήταν 30 πέσος, αλλά 30 χρόνια», εννοώντας φυσικά πως τόσο έχει κρατήσει η κοροϊδία.
Τις 3 εβδομάδες που έχουν ξεσηκωθεί, οι Χιλιανοί κατάφεραν να ανατρέψουν κάθε κυρίαρχη αφήγηση.
Μαθαίνω στα τελευταία νέα, πως η απελπισμένη πλέον κυβέρνηση του Πινιέρα έδωσε μια ακόμα υπόσχεση, την σύνταξη νέου Συντάγματος, περιμένοντας να δει εκ νέου αν θα ικανοποιηθούν οι εξεγερθέντες.
Εντάξει, το δικό μας Σύνταγμα το προστατεύει η Αγία Τριάδα, οπότε δεν τίθεται θέμα περαιτέρω συγκρίσεων.
Όπως και να έχει, η Ελλάδα δεν θα μπορέσει ποτέ να σηκώσει κεφάλι, αν δεν ξεμπερδέψει πρώτα με το παρελθόν της. Έτσι το ‘χω απορία.
Ποια καινούρια σελίδα γύρισε η ελληνική κοινωνία;
Εδώ καλά-καλά δεν ξεμπέρδεψε με την χρεοκοπία του 2010· ναι, μην χαίρεστε.
Βλέπω και τους υπαίτιους της χρεοκοπίας να μιλάνε για «το τέλος της ανομίας» και πέφτω κάτω από τα γέλια.
Αυτό που βλέπουμε -εμείς οι αόμματοι που ζούμε έξω, μην δίνετε πολλή σημασία- είναι πως η Ελλάδα προσπαθεί για άλλη μια φορά να επιστρέψει στο 1960 και όλοι ξέρουμε -εκτός από τους Έλληνες- πως αυτό δεν είναι απλά ανεφάρμοστο, αλλά και τελείως ηλίθιο.
Εδώ υπάρχουν ακόμα τομάρια -σε όλα τα μήκη και πλάτη της ελληνικής κοινωνίας- που ονειρεύονται να ήταν στη θέση του οδηγού του τανκ που γκρέμισε την πύλη του Πολυτεχνείου, στις 17 Νοέμβρη του 1973.
Υπάρχουν ακόμα καθίκια, που νοσταλγούν τον Παπαδόπουλο και την αμερικανόφερτη επταετή χούντα·
Πολλές οι ομοιότητες με τη Χιλή, ε;
Μάλιστα, ο Πινιέρα από τα Lidl που ψήφισαν με τα δυο χέρια τους οι εθελόδουλοι, είναι τόσο ικανός βλάκας που παίζει να βγάλει τους Έλληνες στους δρόμους, καθώς παρέδωσε τα κλειδιά της χώρας στην ακροδεξιά συμμορία που κοσμεί το -ούτως ή άλλως- θλιβερό κόμμα του.
Μάζεψε όλα τα φασισταριά και, ως γνωστόν, οι φασίστες δεν διακρίνονται για την εξυπνάδα τους, όπως δεν διακρίνονται για την εξυπνάδα τους και οι Έλληνες γενικότερα.
Φαντάσου τώρα να είσαι Έλληνας φασίστας.
Δράμα.
Πραγματικά, δεν τους κόβει καθόλου εκεί στη Νέα «Δημοκρατία»;
Αν λίγο προσέξουν, μπορούν να έχουν την πιο ήσυχη οκταετία που είχε ποτέ κυβέρνηση στην παγκόσμια ιστορία.
Αλλά όχι, θέλουν να τετραγωνίσουν τον κύκλο και να εξαλείψουν κάθε έννοια «αναρχίας» στην ελληνική κοινωνία.
Αν φτάσατε στο σημείο να φοβάστε αυτούς που 9 χρόνια μετά την χρεοκοπία σας έδωσαν 40% -στο ένα από τα δυο κόμματα της χρεοκοπίας- που προσκυνάνε ιερά λείψανα και αγχώνονται μην τους πάρουν την Μακονία και τη φέτα, τότε είστε αξιοθρήνητοι.
Πάντως, ανεξαιρέτως των ελληνικών κυβερνήσεων, είναι ξεκάθαρο πως η αστική τάξη στην Ελλάδα ακόμα αναστατώνεται από το Πολυτεχνείο.
Γενικά, προσπαθεί εδώ και πολλά χρόνια να τελειώσει με αυτές τις μέρες του Νοέμβρη που διαταράσσουν -έστω και για λίγο- τη γαλήνη της ελληνικής κανονικότητας.
Και μέσα στην ανυπομονησία τους, θα κάνουν μια μέρα το μεγάλο λάθος και το ένα Πολυτεχνείο θα φέρει δεύτερο.
Όχι επειδή η Ιστορία είναι με το μέρος μας, αλλά επειδή οι «νικητές» την τρίβουν συνέχεια στη μούρη των «χαμένων».
Έβλεπα πάλι τους φοιτητές στην ΑΣΟΕΕ και συνειδητοποίησα πως, όταν σκοτωνόταν ο Αλέξης το 2008, αρκετοί ήταν κοντά στην ηλικία του.
Όταν ηχούσε το σύνθημα στις πλατείες «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το ‘73», όλοι οι σημερινοί φοιτητές -που αγνόησαν την γελοία απόφαση της πρυτανείας της σχολής τους και έσπασαν το λουκέτο στην πόρτα- ήταν ακόμα έφηβοι.
Στη Χιλή σχεδόν κανένας από τους νέους -το σημαντικότερο κομμάτι των εξεγερμένων- δεν βρισκόταν στις φοιτητικές εξεγέρσεις του 2006 και 2011-3, που προηγήθηκαν της πλέον σημαντικότερης εξέγερσης των τελευταίων ετών στη Λατινική Αμερική.
Όλα ξεκίνησαν, επειδή οι μπάτσοι έδειραν τα παιδιά εκείνων που εξεγέρθηκαν τις δυο προηγούμενες φορές, μόνο και μόνο επειδή τα παιδιά αυτά έσπασαν τα «λουκέτα» στα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Χαμένες πάντως είναι μόνο εκείνες οι μάχες που δεν δόθηκαν ποτέ.
Και πριν ξεκινήσουν, κάπως έτσι ξεσπάνε.
Από μια ασήμαντη αφορμή.
Ή σε μια ανύποπτη στιγμή.
Καμιά φορά από ένα ακριβό εισιτήριο, άλλοτε από ένα λουκέτο σε μια σχολή ή μια σφαίρα που «εξοστρακίστηκε».
Και τα λέω όλα αυτά με κάθε επιφύλαξη, καθώς τις πιο πολλές φορές η οργή εκδηλώνεται σπασμωδικά και εκτονώνεται επί τόπου· και επειδή η Ελλάδα έχει μια σταθερή παράδοση να μας πληγώνει.
Πάντως, αν θες τον δούλο να τον κάνεις ό,τι θες, μην του θυμίζεις κάθε μέρα πως είναι δούλος.
Και μην κρύβεις ποτέ τον ήλιο στους νέους.
Φιλική συμβουλή για αυτοδύναμους θίασους.
Με εκτίμηση,
Άρης
Άρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου