Από τις συναντήσεις ενημέρωσης για τις εξελίξεις στην ΕΥΔΑΠ σε Λιδωρίκι και Άμφισσα

Η ιδιωτικοποίηση του νερού στη χώρα μας βρίσκεται διαρκώς στην πολιτική ατζέντα μετά το 2010 και την υπογραφή του 1ου Μνημονίου, ενώ σήμερα επανέρχεται και πάλι μέσω της ιδιωτικοποίησης του ΕΥΣ. Σύμφωνα με τους συνδικαλιστές στον τομέα της ύδρευσης, εάν τελικά υλοποιηθεί η παραχώρηση του ΕΥΣ, θα αποτελέσει έγκλημα και μεγάλο σφάλμα. Η κυβέρνηση από την πλευρά της υποστηρίζει ότι η ΕΥΔΑΠ δεν ιδιωτικοποιείται και υπεραμύνεται της Σύμπραξης Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ), που δρομολογείται για τη συντήρηση του δικτύου υδροδότησης. Ισχυρίζεται ακόμη ότι μέσω της ΣΔΙΤ εξασφαλίζεται ότι το νερό δεν θα ακριβύνει, καθώς μπορούν να επιτευχθούν ανταγωνιστικές τιμές στον τομέα της συντήρησης.

Τους ισχυρισμούς αυτούς καταρρίπτει η εως τώρα διεθνής εμπειρία από κράτη που έδωσαν το νερό σε ιδιώτες και είδαν την ποιότητα να υποβαθμίζεται, είδαν απολύσεις εργαζομένων, τεράστιες αυξήσεις στα τιμολόγια... κλπ., με αποτέλεσμα μετά από κάποιο χρονικό διάστημα να ξαναπάρουν το νερό υπό κρατικό έλεγχο. Και παρά τις όποιες διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης και του διευθύνοντος συμβούλου της επιχείρησης, οι τελευταίες εξελίξεις καθιστούν σαφές, ότι εξυφαίνονται σχέδια ιδιωτικοποίησης από την "πίσω πόρτα" αυτού του φυσικού πόρου, του θεμελιώδους ανθρώπινου δικαιώματος και κοινωνικού αγαθού, που ονομάζεται νερό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική συμμαχία Φωκίδας αντιλαμβανόμενος την σοβαρότητα της κατάστασης και ανησυχώντας για τις εξελίξεις και τις σοβαρές συνέπειες που θα έχει η σχεδιαζόμενη ιδιωτικοποίηση του Εξωτερικού Υδροδοτικού Συστήματος (ΕΥΣ) της Αττικής που διαχειρίζεται η ΕΥΔΑΠ, δρομολόγησε ενημερωτική συνάντηση των εκπροσώπων των εργαζομένων στην ΕΥΔΑΠ με τους Δημάρχους και φορείς των δυο Δήμων της Φωκίδας.

Σε δυο ξεχωριστές συγκεντρώσεις που πραγματοποιήθηκαν χθες Δευτέρα 13/07/2020, σε Λιδωρίκι και Άμφισσα, ο εκπρόσωπος των εργαζομένων στο ΔΣ της ΕΥΔΑΠ μηχανικός Γιώργος Αλεξανδράκης και ο πρόεδρος της ΟΜΕ ΕΥΔΑΠ οικονομολόγος Ηλίας Κορλός, ανέλυσαν επαρκώς και εμπεριστατωμένα το θέμα και ενημέρωσαν για τα αποτελέσματα μιας τέτοιας δυσμενούς εξέλιξης για τους Έλληνες πολίτες και ιδιαίτερα για τις τοπικές κοινωνίες που διαθέτουν υδάτινους πόρους. Στο τέλος δέχθηκαν ερωτήσεις και έγινε συζήτηση με τους εκπροσώπους των φορέων που παρακολούθησαν την ενημέρωση.

Ακολουθεί φωτογραφικό υλικό από τις δυο συναντήσεις.

 

Τα βίντεο από την συνάντηση μπορείται να τα δείτε στην σελίδα μου στο youtube πατώντας στο link:
https://studio.youtube.com/channel/UC2TIlfwXIvVaFEzOhN8c_Kw/videos/upload?filter=%5B%5D&sort=%7B%22columnType%22%3A%22date%22%2C%22sortOrder%22%3A%22DESCENDING%22%7D

Για την ιστορία να αναφέρω τι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο.
Σύμφωνα με έρευνα του διεθνούς think tank «Transnational Institute» από το 2015 («Here to stay: water remunicipalisation as a global trend»), 180 πόλεις και κοινότητες σε 25 χώρες, μεταξύ των οποίων το Μπουένος Αϊρες, το Γιοχάνεσμπουργκ, το Παρίσι, η Ακρα (Γκάνα), το Βερολίνο, η Λα Παθ, το Μαπούτο (πρωτεύουσα της Μοζαμβίκης) και η Κουάλα Λουμπούρ, επέστρεψαν στον δημόσιο έλεγχο τα συστήματα ύδρευσής τους από το 2000 και μετά. Περισσότερες από 100 πόλεις που προχώρησαν στην επανακρατικοποίηση προέρχονται από τις ΗΠΑ και τη Γαλλία, 14 από την Αφρική και 12 από τη Λατινική Αμερική.

➩ Ηνωμένο Βασίλειο
Οι ιδιωτικοποιήσεις σε Αγγλία και Ουαλία εντάθηκαν την περίοδο 1989-1993 και έφεραν αυξήσεις της τιμής του νερού 40% κατά μέσο όρο. Οι μεγάλες εταιρείες που ανέλαβαν τη διαχείριση λαμβάνουν φοροαπαλλαγές και συχνά δεν διαχειρίζονται υπεύθυνα τα αποθέματα. Πλέον, η κοινή γνώμη δείχνει να είναι υπέρ της επανακρατικοποίησης [59% υπέρ (ινστιτούτο YouGov-2017) και 50% υπέρ έναντι 25% κατά (YouGov-2019)].

➩ Γερμανία
Το μεγαλύτερο κομμάτι της ύδρευσης ανήκει σε δημόσιους φορείς. Η ύδρευση του Βερολίνου ξεκίνησε να ιδιωτικοποιείται το 1995 για να επιστρέψει υπό δημόσιο έλεγχο το 2014. Το διάστημα της ιδιωτικοποίησης η μέση τιμή του νερού ανέβηκε κατά 30% και από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 ξεκίνησαν να δραστηριοποιούνται κινήματα που ζητούσαν την επιστροφή του στον δημόσιο έλεγχο. Το παράδειγμα του Βερολίνου ακολουθούν κι άλλοι δήμοι ύστερα από δύο δεκαετίες ιδιωτικοποιήσεων και την πίεση κινημάτων.

➩ Ιταλία
Σε δημοψήφισμα του 2011 το 95% τάχθηκε κατά της ιδιωτικοποίησης του νερού.

➩ ΗΠΑ
Υπάρχουν αρκετά παραδείγματα ιδιωτικοποιήσεων σε μεγάλες πόλεις όπως η Ατλάντα στην Πολιτεία της Τζόρτζια. Η ύδρευση ιδιωτικοποιήθηκε το 1998 με συμβόλαιο παραχώρησης 20 ετών το οποίο όμως διακόπηκε το 2002 λόγω χαμηλής ποιότητας και ζητημάτων κακοδιαχείρισης. Στο χτυπημένο εδώ και πολλά χρόνια από την αποβιομηχάνιση και την οικονομική κρίση Ντιτρόιτ στο Μίσιγκαν η ιδιωτικοποίηση της ύδρευσης οδήγησε το 2014 σε χιλιάδες αποκοπές νερού σε πολίτες, που έκαναν τον γύρο του κόσμου, αναγκάζοντας τον ΟΗΕ να παρέμβει καθώς η πρόσβαση στο νερό αποτελεί θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα. Αρκετές ακόμα πόλεις, όπως το Στόκτον της Καλιφόρνιας με 300.000 κατοίκους, μετά την αποτυχία του «πειράματος» μεταξύ 2003 και 2007, επέστρεψαν στον δημόσιο έλεγχο.