Αναζητείται η ατομική ευθύνη

Παρακολουθούμε με μεγάλο εδιαφέρον την προσπάθεια που γίνεται από όλους (κυβερνητικούς ΜΜΕ, κλπ) για την ανάλυψη της περίφημης "ατομικής ευθύνης" απ' το πόπολο, ώστε να περιοριστεί όσο αυτό είναι δυνατόν, η διασπορά του θανατηφόρου Κορωναϊού. Προσπάθεια από ένα κράτος, που δεν φρόντισε ποτέ να εκπαιδεύσει τους πολίτες του στο να έχουν πάνω απ’ όλα την ατομική ευθύνη.
Αναζητείται το αίσθημα ατομικής ευθύνης, όταν είναι γνωστό τοις πασι, ότι σ' αυτή την μπανανία αποτελεί αγαθό εν ανεπαρκεία.
Αναζητείται το αίσθημα ατομικής ευθύνης εδώ που οι ελληνάρες έχουν τον πρώτο λόγο. Εδώ που βασιλεύει η μαγκιά, ο ωχαδερφισμός, η αδιαφορία για τον συνάνθρωπο, η προσωπική καλοπέραση και η έλλειψη στοιχειώδους σκέψης για το κοινό καλό.
Τι είναι τελικά αυτή η Ατομική ευθύνη η οποία αναζητείται και όλο χάνεται, όπως χάθηκε ο ύποπτος ως φορέας του ιού, που ενόσω αναμενόταν το αποτέλεσμα του τεστ, το έσκασε από το νοσοκομείο και χάθηκε μαζί με το ιικό του φορτίο;
Μα είναι αυτό που μάς λείπει όταν πίνουμε ένα ποτηράκι παραπάνω και μετά πιάνουμε τιμόνι.
Όταν αφήνουμε τα απορρίμματα και τα αποτσίγαρά μας στην παραλία.
Όταν ρυπαίνουμε κυκλοφορώντας με χαλασμένο καταλύτη – αν και το γνωρίζουμε.
Όταν μας λένε να καθίσουμε σπίτι και εμείς σκαρφιζόμαστε ένα σωρό ανοησίες για να βγούμε έξω.
Όταν κλείνουν οι καφετέριες και οι ταβέρνες και εμείς γεμίζουμε τα πάρκα κάνοντας… πικ νικ στα χρόνια του κορωναϊού.

Όταν γεμίζουμε κατά χιλιάδες τις παραλίες και λιαζόμαστε, αδιαφορώντας αν θα μεταφέρουμε τον ιό σε όλους τους άλλους. Στη φτωχομάνα την Θεσσαλονίκη έφτιαξαν και υπαίθριο μπαρ και σχηματίστηκαν ουρές για κοκτέιλ.
Όταν διαπιστώνεις ύποπτο κρούσμα σε επιβάτη πλοίου που βαράει βόλτες με τους υπόλοιπους επιβάτες στην Ακρόπολη, τους καλείς όλους να επιστρέψουν και αντί να τους βάλεις σε καραντίνα τους στέλνεις στην Κέρκιρα να συνεχίσουν τις διακοπές τους.
Όταν παρά τις παρενέσεις όλων των επιστημόνων, ορισμένοι φανατικοί ιεράρχες προτρέπουν τους πιστούς να εξακολουθήσουν να εκκλησιάζονται και να κοινωνούν. Με την πολιτεία να παρακολουθεί αμήχανη αυτήν την πρωτοφανή διαμάχη επιστημόνων και ιεραρχών, χωρίς να κάνει τίποτα, διότι θα ήταν πολιτική αυτοκτονία να κλείσει και τις εκκλησίες.

Και αφού το επίσημο κράτος δεν θέλει ή δεν μπορεί να τα βάλει με τους παπάδες, κάνει την ανάγκη φιλοτιμία και επικαλείται την ατομική ευθύνη των πολιτών, με λίγα λόγια εφαρμόζει στην πράξη το γνωστό "νίπτω τας χείρας μου". Όταν όμως αξιώνεις ευθύνες από τους άλλους, όπως έλεγε και ο Σόλωνας, πρέπει ν' αποδέχεσαι τις δικές σου.
Στο διαταύτα θα πρέπει όλοι να ψάξουμε βαθιά μέσα μας, να βρούμε την χαμένη υπευθυνότητα, να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να αποδείξουμε ότι μπορούμε να διαχειριστούμε με επιτυχία όλα εκείνα που η ζωή ξετυλίγει μπροστά μας.