Ο Τόμσεν συνταξιοδοτήθηκε, ο Μητσοτάκης συνεχίζει

Ας κάνουμε λίγη ιστορία.
Ιστορικό παράδειγμα 1. Το 2012 η Ελλάδα βρισκόταν στο πιο βαθύ σημείο της οικονομικής κρίσης. Τότε με απόφαση της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου, ο κατώτατος μισθός μειώθηκε κατά 22%. Ειδικά για τους νέους η μείωση έφτασε στο 32%. Στη συνέχεια η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε την αντιστροφή της κατάστασης. Αύξησε τον κατώτατο μισθό κατά 11% και τον υποκατώτατο για τους νέους κατά 27%. Τα αποτελέσματα στα εισοδήματα και την αγορά ήταν άμεσα.
Την Τετάρτη ο ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσε ένα σχέδιο νόμου για μια εκ νέου αύξηση κατά 7,5% για το 2020 και κατά 7,5% για το 2021. Η σημερινή κυβέρνηση αρνείται να το υποστηρίξει. Η επιχειρηματολογία είναι η ίδια με εκείνη της Τρόικας κατά τα δύσκολα χρόνια. Όμως σε αντίθεση με τη νεοφιλελεύθερη αφήγηση που επιμένει ότι η αύξηση του κατώτατου μισθού απειλεί τις θέσεις εργασίας, κάτι τέτοιο δεν επαληθεύεται ούτε από την εμπειρία, ούτε από τις πλέον πρόσφατες έρευνες.

Ιστορικό παράδειγμα 2. “Δεν υπάρχει απόλυτη προστασία της πρώτης κατοικίας σε καμία προηγμένη οικονομία, ούτε πρέπει να υπάρχει, διότι είναι επιζήμια για την οικονομία”, δήλωσε ο υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης Άδωνις Γεωργιάδης σε εκδήλωση του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου τη Δευτέρα, προετοιμάζοντας με αυτόν τον τρόπο το έδαφος για τον νέο πτωχευτικό κώδικα.
Με τη δήλωσή του αυτή ο κ. Γεωργιάδης προετοίμασε το έδαφος για τον νέο πτωχευτικό κώδικα που θα προβλέπει αφαίρεση του δικτύου προστασίας. Αλλά αναγνώρισε και ορισμένα πράγματα που πρέπει να επισημανθούν:

•   Παρέλαβαν μια “προηγμένη οικονομία” και όχι μια οικονομία σε 4ο μνημόνιο, όπως δήλωναν μέχρι πριν από λίγους μήνες
•   Επειδή αυτή η άποψη του κ. Γεωργιάδη ταυτίζεται με τις απόψεις των πιο ακραίων νεοφιλελεύθερων στην ΕΕ και το ΔΝΤ, γίνεται για μια ακόμη φορά αντιληπτό τι είδους διαπραγματεύσεις γίνονταν επί κυβέρνησης Σαμαρά και τι είδους διαπραγματεύσεις πρόκειται να γίνουν σήμερα με τους τραπεζίτες
•   Η ΝΔ υποσχόταν χονδροειδώς ψεύτικη προστασία, όταν παρουσίαζε το δικό της σχέδιο στις αρχές του 2019, στο οποίο αναφερόταν: “για τα νοικοκυριά που έχουν πραγματική αδυναμία πληρωμής προβλέπεται η ταχύτερη διευθέτηση των οφειλών τους και η διάσωση της κύριας κατοικίας τους”.

Σε αντίθεση με όλα αυτά που έρχονται, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στις διαπραγματεύσεις ακόμα και σε μνημονιακό χρόνο είχε καταφέρει τη διευκόλυνση και προστασία των αδύναμων πολιτών. Δηλαδή προστάτευε ανέργους, μισθωτούς, συνταξιούχους, ελεύθερους επαγγελματίες και μικροεμπόρους, είτε ήταν οφειλέτες, είτε αποτελούσαν εγγυητές δανείων. Κι αυτή η κατάσταση πρέπει να συνεχίσει γιατί οι πληγές της κρίσης είναι ακόμα ανοιχτές σε πολλά νοικοκυριά.

Η περίπτωση του Άδωνι Γεωργιάδη δεν είναι η μόνη. Δεν ήταν μόνος του όταν ανησυχούσε να μην του πάρει τη δόξα ο Πολ Τόμσεν, όπως έλεγε, όταν λάμβανε τα σκληρότερα οικονομικά μέτρα. Ο Άδωνις Γεωργιάδης είναι ο καθρέφτης του Κυριάκου Μητσοτάκη. Και ολόκληρης της κυβέρνησής του.
Έκαναν λάθος όσοι πίστευαν ότι η Ελλάδα στις αρχές της κρίσης δεν είχε σχέδιο δικής της ιδιοκτησίας για την έξοδο από αυτήν. Κι όμως για κάποιους είχε. Για μια συγκεκριμένη πολιτική, επιχειρηματική και τραπεζική ελίτ τα μνημόνια δεν ήταν ούτε απευκταία, ούτε κάποιο αναγκαίο κακό. Ήταν επιλογή καλά προετοιμασμένη.
Αυτή η ελίτ είναι ακόμα εδώ. Γι’ αυτό οι μνημονιακές πολιτικές επιστρέφουν βήμα βήμα, παρά το γεγονός ότι η Τρόικα αποχώρησε και ο Πολ Τόμσεν συνταξιοδοτήθηκε πια.

Ο Τόμσεν δεν απειλεί πλέον να πάρει τη δόξα κανενός. Για τον κ. Μητσοτάκη και τους υπουργούς του που εφαρμόζουν μνημόνια χωρίς μνημόνιο, η “δόξα” θα είναι όλη δική τους.