Περί διαδικτυακών "σχολιαστών".

Τα τελευταία χρόνια το διαδίκτυο αποτελεί το πλέον πρόσφορο μέσο για τη δημόσια έκφραση θέσεων και απόψεων. Είναι ένας τεράστιος καμβάς επάνω στον οποίο ο κάθε ένας είτε ζωγραφίζει είτε μουτζουρώνει. Μιλάμε για «φρούτο εποχής» και φαινόμενο των καιρών, εξαιρετικού κοινωνιολογικού - και όχι μόνο! - ενδιαφέροντος. 

Σχολιαστές, με άποψη επί παντός επιστητού, σχολιαστές που οι σοβαρές και επί της ουσίας τοποθετήσεις τους ανοίγουν διαύλους διαλόγου και σχολιαστές που οι φαιδρές και παροξυσμικές τους εξάρσεις προκαλούν την απαξίωση.

Κρίσεις, γνώμες, απόψεις, θεωρίες, αντιλήψεις που ποικίλουν, αναλόγως του επιπέδου, της γνώσης και της νοημοσύνης του καθενός.

Υπάρχουν περιπτώσεις που διαβάζοντας κάποιο άρθρο, είναι απολύτως σίγουρο ποιους σχολιαστές θα συναντήσεις και τι ακριβώς θα γράψουν εν είδει «κασέτας», ακόμη κι αν το άρθρο ουδεμία σχέση έχει με την προσωπική ή… δανεική τους «κασέτα».
Είναι προφανές ότι η ανάγκη να γράψουν κάτι, οτιδήποτε (ένα «ουάου», ένα «χαχα», ένα «μεγάλε»), έστω άσχετο, είναι ένα απωθημένο εξαιρετικά καταπιεσμένο.
Επίσης είναι προφανές ότι η ευθυκρισία ή έστω η στοιχειώδης κριτική σκέψη είναι «είδη προς εξαφάνιση» που όταν (σπανίως) τα συναντά κανείς, συνήθως αφορούν άτομα μεγαλύτερης ηλικίας που δέχτηκαν άλλου τύπου εκπαίδευση.

Είναι θλιβερό να διαπιστώνεις την αδυναμία της συντριπτικής πλειοψηφίας των σχολιαστών να εστιάσουν στο ζητούμενο, στο περιεχόμενο καθ' αυτό, την κεντρική ιδέα, το τελικό συμπέρασμα, τη «δεύτερη ανάγνωση» κάτω από τις λέξεις. Προσφιλής τακτική η απομόνωση μιας φράσης που βολεύει για την παρουσίαση της «κασέτας», άσχετα αν το όλο πράγμα στη συνέχεια ξεστρατίζει και φεύγει γι' αλλού… Και αυτή η τακτική επαναλαμβάνεται από κάθε επόμενο σχολιαστή μέχρι που στο τέλος διαπιστώνεις ότι το άρθρο ή η είδηση αφορούσε π.χ. τις γερμανικές εκλογές και τα σχόλια κατέληξαν στην… καλλιέργεια μαρουλιών! Πολύ… εποικοδομητικό και φυσικά… τιμητικό για τον αρθρογράφο και το βήμα «ελεύθερης έκφρασης» που τους παρέχεται. 

Βεβαίως υπάρχει και η συμπαθής κατηγορία του «φωτεινού παντογνώστη» που θεωρεί υποχρέωσή του να επιδείξει ΟΛΕΣ τις γνώσεις που διαθέτει ή δανείζεται, να παραθέσει στατιστικές αναλύσεις, ξένες δημοσιεύσεις, έρευνες σχετικές ή άσχετες (ελάχιστα τον απασχολεί), τέλος πάντων να εντυπωσιάσει με κάθε τρόπο, γιατί αυτό είναι το δικό του ζητούμενο.
Ακόμη πιο προσφιλής όμως και ευρέως διαδεδομένη είναι η προκλητική τακτική του «διαλόγου» με τον αρθρογράφο ή μεταξύ σχολιαστών, σχεδόν πάντα στα… γαλλικά!
Είναι πραγματικά απορίας (και έρευνας) άξιο, με πόση ευκολία κάποιοι εκτοξεύουν ύβρεις, προσβολές, απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, χυδαιότητες σε άγνωστα πρόσωπα, κρυμμένοι απλώς πίσω από ένα ψευδώνυμο!
Με πόση εμπάθεια και κακοήθεια ξεκατινιάζονται, ειρωνεύονται ή «πουλάνε τσαμπουκά» σε όποιον – άγνωστο! – διαφωνεί μαζί τους, κρυμμένοι πάντα, και φυσικά υπερασπιζόμενοι το «δημοκρατικό ήθος» και καταδικάζοντες τη «φασιστική νοοτροπία»!
Εδώ ένας ψυχολόγος για δύσκολες περιπτώσεις, θα μπορούσε να κάνει θαυμάσια διατριβή…

Κάπου διάβασα για μια έρευνα στην Κίνα όπου μετά από μελέτη χιλιάδων μηνυμάτων–σχολίων στο διαδίκτυο, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το συναίσθημα που κυριαρχεί είναι ο θυμός. Κατανοητό στους καιρούς μας, αλλά η ΕΚΦΡΑΣΗ του θυμού είναι που κάνει την ποιοτική διαφορά σε πολιτιστικό, πνευματικό, ηθικό επίπεδο! Και τέτοιου είδους «έκφραση» του θυμού που παραπέμπει σε τεράστιο έλλειμμα ήθους, χυδαιότητα και αμάθεια, δίνει πολύ παραστατικά και χειροπιαστά μια σαφή εξήγηση για το πού και πώς διοχετεύεται ευρύτερα, κοινωνικά ή πολιτικά…

Protagon.gr